Άστρο χλωμό της μάνας γης
του Σείριου, της αστραπής,
ταξίδεψέ με στα βουνά
τα άγρια τα λαγκάδια,
σαν τότε που όλα ήταν φως,
ήλιος λαμπρός κι εγώ τυφλός
της νιότης οδοιπόρος.

Κι άνοιγα πανιά
να `ρθει η νύχτα να με πάρει
φέγγαν τα σπάρτα στην ανηφοριά
κι έσμιγαν ξανά πάνω απ’ το εικονοστάσι
όλα τα πουλιά, μια Πρωτομαγιά.

Άστρο χλωμό της λησμονιάς,
της παιδικής μου γειτονιάς
αχ, μη βιαστείς να βασιλέψεις,
ψωμί κι αγάπη να φιλέψεις.
Στάσου λιγάκι σιωπηλό
σαν τότε που έψαχνα να βρω
ποια μοίρα θα σμιλέψεις.

Κι άνοιγα πανιά......

Άστρο χλωμό της μάνας γης
στάσου λιγάκι να με δεις,
κάτι να μου ψελίσεις
και τον καημό να σβήσεις.