Τι έπαθες λοιπόν, γιατί δε λες
πώς σώπασες μια τέτοια εποχή
που θα `πρεπε να έβγαζες φωτιές,
πώς έγινες φωνούλα αντί φωνή.

Πώς γίναμε έτσι άτομα,
ιδιώτες, μόνοι κι έρημοι,
πώς γίναμε έτσι άτολμα
που από παιδάκια έτοιμοι
με ιππότες και με δράκοντες
και με ληστές τα βάζαμε.
Πώς στα παιχνίδια σκίζαμε
μα στην αλήθεια χάσαμε.

Πώς γίναν όλα τόσο στρογγυλά,
λόγια κι ανάγκες και σε όλα ναι,
λοφάκια γίναν τα ψηλά βουνά
τα δες μα δεν τ’ ανέβηκες ποτέ.