Τα μάτια σου δε γνώρισα χτες βράδυ,
τα μάτια μου σαν σίδερα βαριά,
φοβήθηκαν το άδειο σου το χάδι
και κλείδωσαν, σε αρνήθηκαν ξανά.

Χειμώνας κι η ανάσα σου παγώνει,
ξεπλένει τα κομμάτια σου η βροχή,
καπνίζεις μες στη νύχτα στο μπαλκόνι
και λες δε σε χωράει όλη η γη.

Άλλα μη λες
σκίζει στιγμές
η αλήθεια.

Άλλο μην κλαις
όλα τα καίει
η συνήθεια.

Κι εγώ να κάνω πως κοιμάμαι
κι εγώ να κάνω ότι είμαι εδώ
κι ας έχω φύγει από καιρό.

Και φόρεσες τα μαύρα σου τα ρούχα
μαζί με ένα κόκκινο κασκόλ,
μα ξέχασες στο σπίτι τα παπούτσια,
η ανάσα σου ποτάμια αλκοόλ.

Ξυπόλητος την άνοιξη γυρεύεις,
περπάτησες ξανά ως το πρωί,
γυρνάς και με το μέσα σου παλεύεις
που χάθηκες και χάσαμε μαζί.