Το πέτρινο γεφύρι του τη νύχτα όποιος διαβαίνει
ακούει φωνές απ’ τα παλιά, νεράϊδες, ξωτικά.

Να λένε για ένα χάρβαλο, για μια ζωή χαμένη,
εκείνη που του ρήμαξαν τα λαίμαργα σκυλιά.

Παρακαλέι το σύννεφο τη δίψα του να σβήσει
κι απ’ το νερό του να πλυθούν ολόξανθα μαλλιά.

Κι αυτός που αναγκάζεται τον τόπο του ν’ αφήσει
ποιος άραγε άστοργος Θεός του πήρε τη δροσιά.

Το φόβο του έκαν’ αδερφό, τη θλίψη του αντέτι,
κραυγή του πρωτομάστορα που `χτισε τη σκιά.

Κάθε ανάσα του άροτρου, ζευγίτης το σεκλέτι
που έσπειρε στα σπλάχνα του την άσβεστη φωτιά.