Νόμιζα πως ο έρωτας
είχε για πάντα φύγει,
μα σαν, μικρή, σ’ αγκάλιασα
και την ψυχή λαχτάρισα,
είδα μέσα στα μάτια σου, αμάν
το μάτι να μου κλείνει.

Ανάβλυσε το δάκρυ μου
από βαβύ πηγάδι
κι ακούσθη τότε δυνατά,
σαν πανηγύρι και χαρά,
του έρωτα το σήμαντρο, αμάν
να με καλεί και πάλι.

Έρωτας είναι κι έρχεται
σαν δεν τον περιμένεις,
αγρίμι όμως χάνεται,
αχτίδα που δεν πιάνεται,
όταν εσύ τις ξόβεργες, αμάν
στείνεις και το προσμένεις.