Αϊτέ καθώς φτερούγιζες
μου πλάνεψες τη σκέψη
σε μέρη κακοτράχαλα
για πάντα έχει μισέψει.

Δε με φοβίζουν, αϊτέ
τα χιόνια και οι πάγοι
μόνο του κόσμου η αποκοτιά, χρυσέ μου αϊτέ
φαρμάκι σαν σταλάζει.

Στο πέταγμά σου, αϊτέ
βρίσκω ισορροπία
παίρνω απ’ την περηφάνια σου
και την ελευθερία.

Μα σαν κοιτάζω, αϊτέ
το κόσμο λίγο κάτω
νιώθω ένα βέλος στην καρδιά, χρυσέ μου αϊτέ
με πόνο αργού θανάτου.

Κάνε μου αετόπουλο
κοντά σου να πετάω,
χίλιες φορές μαζί να ζω, χρυσέ μου αϊτέ,
χίλιες να ξεψυχάω.