Βρέχει στην Ίωνος Δραγούμη
χάραμα χωρίς ελπίδα
κι εγώ πουλί στα μάυρα τζάμια
χάνομαι στην καταιγίδα.
Στα απέναντι μπαλκόνια ο κόσμος στέκεται,
για μια ζωή προσεύχεται,
μπλέκεται που ακόμα δε σε είδα.

Μάτια μου ο πόνος μου για σένα
παίρνει τη λύπη της βροχής,
μέσα από αγάλματα σπασμένα
και στη σκιά μιας ενοχής.
Γλυκόπιοτη χαρά μου
που θα σε ξαναδώ,
να βρω τη λησμονιά μου,
να αναστηθώ.

Στα απέναντι μπαλκόνια ο κόσμος στέκεται,
για μια ζωή προσεύχεται,
μπλέκεται που ακόμα δε σε είδα.

Μάτια μου ο πόνος μου για σένα
παίρνει τη λύπη της βροχής,
στέλνει τα χρόνια μου στα ξένα
και στη θηλιά μιας εποχής.
Γλυκόπιοτη χαρά μου
που θα σε ξαναδώ,
να βρω τη λησμονιά μου,
να αναστηθώ.