Δεν αντιδράς κι αναζητάς
ό,τι πιστεύεις πως για σένα περιμένει.
Θα `ναι αργά σαν θα ζητάς
την παθιασμένη σου ελπίδα ν’ ανασαίνει.

Σαν φυλακή χωρίς ελπίδα
μοιάζει ο τόπος ο περίφανα δικός σου.
Καθοδηγούν κι αυτοί οδηγούν
χτίζουνε όνειρα πατώντας το δικό σου.

Ελεύθερος σε μια γραμμή
νιώθω ανάγκη την οργή μου να τους δώσω
και πολεμώ όπως μπορώ
με μελωδίες που `χω ανάγκη να λυτρώσω.

Μια ελπίδα σκοτεινή
είναι το μόνο που σου έχει απομείνει
λύσε τα χέρια για να μη δεις
άλλοι να λάμπουνε κι ο ήλιος σου να σβήνει.