Πύρινα μάτια, αγκωνιές και παραγγέλματα
για μάχη, για χαμό.

Κόλαση ανθρώπων σε στιγμή απροσδιόριστη,
πέτρες σχίζουν τον ουρανό.

Μια δειλή ακόμα επανάσταση,
αρρώστια... σαν τρέλα μεταδοτική.

Τα θεριά ορμούν με μίσος. Φωνές και κρότοι,
χημικά... αλαλαγμοί.

Και εκείνος πεσμένος
στη μέση του δρόμου
από χέρια αδελφικά.
Σαν αγέννητος, σαν αθάνατος.
Δεν πρόλαβε να γίνει είκοσι.

Δεν νιώθει πόνο στο σπασμένο του κεφάλι,
δεν μουσκεύει από το αίμα που κυλά.

Φωνές, σπαραγμός και ικεσίες.
Κανείς δε θέλει να ακούσει... Πολύ αργά.

Εκείνος ταξιδεύει μακριά
σε χρυσά σύννεφα...Πολύ αργά.

Μικρό αβοήθητο μωρό, με λυγισμένα
πόδια... πλάϊ στην καρδιά.

Και εκείνος πεσμένος
στη μέση του δρόμου
από χέρια αδελφικά.
Σαν αγέννητος, σαν αθάνατος.
Δεν πρόλαβε να γίνει είκοσι.

Σαν αγέννητος, σαν αθάνατος.
Δεν πρόλαβε να γίνει είκοσι.

Ελεύθερος και όμορφος,
δεν πρόλαβε να γίνει είκοσι.