Δεν έχω τίποτα μαζί σου να μοιράσω,
ούτε να μοιραστώ,
λίγο το φως μες στο σαλόνι
και το στομάχι μου διπλώνει
πώς να χωρέσω εγώ εδώ.

Δεν έχω τ'ιποτα για μας να εξηγήσω,
ούτε να εξηγηθώ,
μια σαϊτιά αγάπης κλείνω
μες στο συρτάρι και σ’ αφήνω
να με παιδεύεις για καιρό.

Μη με φωνάξεις,
μη μου τάξεις,
θα `ναι το άκουσμα βαρύ
για τη δικιά μου αντοχή
και θα με σπάσεις.

Μη με φωνάξεις,
μη μου τάξεις.

Την πόρτα δε θα τη χτυπήσω
γιατί δε θα `ναι εκεί κανείς
παραμονές είναι γιορτής και βγαίνω.