Στη βιασύνη της διαδρομής
κι οι δυο ξεχάσαμε τι θέλει μια καρδιά
Πέταξε μακριά η αγωνία του καινούριου
όπως πετάνε τα πουλιά
Ελευθέρωσε με απ’ αυτό το ψέμα
που `ναι τόσο κρύο κι έλα πάρε με αγκαλιά

Κράτησε με ακόμα λίγο
πριν να φύγεις, πριν να φύγω
κάνε αιώνια τη στιγμή
τέτοια αγάπη δεν τελειώνει
Και στο πρόσωπό μου θα φορέσω
το χαμόγελο για λίγο τυπικά
την ασπρόμαυρη ζωή μου θα την κλείσω
σε κορνίζα, σαν φωτογραφία παλιά
Έγινε αυτή η περιπέτεια αγώνας δρόμου
κάποιος πρέπει να νικήσει τελικά