Κάπου στο μοναστηράκι
πιάνει ένα τρελό αεράκι
που φέρνει απ’ τα παλιά τραγούδια,
λιβάνι μαύρο και λουλούδια.

Πενιές για βάσανα και πάθη
και δάκρυα για μεγάλα λάθη,
αφρός μαζί και κατακάθι
φωνές από γειτονιές προσφυγικές.

Τράβα ρε μάγκα και αλάνι,
τράβα για το Πασαλιμάνι
βάλε μεράκι και βενζίνα
να δεις πώς καίγεται η Αθήνα.

Αχ, πώς πεθύμησα μια νύχτα
που να `χει φορτωμένα δίχτυα,
ως το πρωί να τριγυρνάμε
μονάχα εκεί που αγαπάμε.

Να βρούμε τις παλιές ψυχές μας
και να χαθούν οι ενοχές μας,
να γιατρευτούνε οι πληγές μας
εκει που μοσχοβολάνε οι μουσικές.

Τράβα ρε μάγκα και αλάνι
πάμε για το Πασαλιμάνι,
βιάσου και φόρεσα φουστάνι
μάτι κακό να μη μας πιάνει.

Τράβα ρε μάγκα και αλάνι
να μη μας δουν οι πολιτσμάνοι,
πάτησε τη μοτοσυκλέτα
δωσ’ του λοιπόν και ποιος μας πιάνει.

Τράβα ρε μάγκα και αλάνι
πάμε, πεθύμησα λιμάνι
άναψε τα μεγάλα φώτα
κι αγκάλιασέ με όπως πρώτα.

Κι από τις Τζιτζιφιές
με ένα σκοποό του μπάρμπα Γιάννη
διώξε τις συννεφιές,
βάλε Σκαρβέλη και Τσιτσάνη.