Οι λέξεις που κρατώ στα χείλη
ντύνονται φως, ψυχή και ύλη
και βγαίνουν στην κορφή της στέγης
να τις κοιτάς καθώς θα φεύγεις.

Θα γίνω χθες που το φοράς
σαν ρουχαλάκι της φθοράς
μ’ άρωμα στον γιακά κρυμμένο.
Όσο θα καις, θα ξεθυμαίνω.

Τα λόγια που κρατώ στο στόμα
πέφτουν σαν δάκρυα στο χώμα
και αντηχούν για μας τους δύο
όλα του κόσμου τα αντίο.