Και κουβαλάμε τις αμαρτίες μας
όπως το λάβδανο στα γένια τους οι τράγοι.

Κι ύστερα ψάχνουμε ένα τραγούδι
να πει στους άλλους τη συγγνώμη μας.

Ακόμα κι αν μιλά για τον έρωτα,
ακόμα κι αν οι στίχοι του
είναι τσιγκέλια σε χασάπικο
ή σιδηροτροχιές που καθρεφτίζουν το φεγγάρι.

Ένα τραγούδι κόκκινο, τυφλό,
ένα τραγούδι αγκάθινο στεφάνι,
ένα στασίδι άβολο
κάτω απ’ τον τρούλο των τύψεων,
ένα τραγούδι χαρτοκόπτη
για τις άκοπες σελίδες μας.