Οι ψυχές δε ζουν σε σπίτια
κατοικούνε σ’ αγκαλιές
Τα κορμιά αναμμένα σπίρτα
πυρπολούν μνήμες παλιές

Των ονείρων τα σημάδια
φέγγουνε στη διαδρομή
Κατακόκκινα φεγγάρια
ματωμένη αναδρομή

Ζωή μου σε σκόρπισα
σε απρόσωπες νύχτες
Και ταξίδια ανέμπνευστα
με Βραδύγλωσσους μύστες

Ζωή μου παράφορη
μια παράφωνη μπάνια
Σε ξεπέταξε ανόρεχτα
κουρασμένη μπαλάντα

Στων αιώνων το πιθάρι
χάθηκαν οι συνταγές
Βάλ’ το το ξίφος στο θηκάρι
δεν περνάν οι προσταγές

Ο χορός των κολασμένων
σαν μεθυστικό τανγκό
Είναι ο ύμνος των χαμένων
στο μικρό τους εαυτό