Στέγνωσαν κείνα τα νερά
μα τώρα πάλι βρέχει
κι έρχεται πρώτο το φιλί
πιο γρήγορο από σένα...

Γυμνό, με γέλιο λαγαρό
στο λογισμό μου τρέχει,
σκάβει θαλάσσιες μουσικές
σε μαγεμένη πένα.

Δεν ήθελες, δεν πάλεψες
και έστεκες νικημένη,
γυμνή στο μέσα σου βυθό
σε φύτεψε η μοναξιά
κι έλεγες λυπημένη,
θέλω κι εγώ ν’ αγαπηθώ.

Στη νόθα νύχτα χάρισα
σιωπή με σκουλαρίκι,
να κρύβει εκεί τα μυστικά
π’ αφήνει η σελήνη...

Σε κάθε φόβο έπαιρνε
το αργυρό της μπρίκι
κι έψηνε εκείνο τον καφέ
τους δαίμονες που λύνει...

Δεν ήθελες, δεν πάλεψες...