Ρώτησα τον αυγερινό
την περιέργειά μου
αν είν’ αλήθεια ότι περνώ,
ή αν είναι στα όνειρά μου.

Γυναίκα που είναι θησαυρός
και έρωτας των άστρων
θ’ ανέβω να γενώ σταυρός
στις κορυφές των κάστρων.

Το μπλε σου το εφήμερο
γύρω απ’ την ξαστεριά
κι ο χρόνος είναι σύννεφο
που θα σε πάρει μακριά.

Ρίχνω τα άστρα στη φωτιά...

Κομμάτια γίνηκε η καρδιά
το δάκρυ πεφταστέρι
που τρέχει απ’ τα ματόκλαδα
στο αδειανό μου χέρι.

Αέρα καλοκαιρινέ ζητώ
την αγκαλιά σου
να ρίξω το μεγάλο «ναι»
βαθιά μες την καρδιά σου.

Τα μάτια σου τυφλώνουνε
σαν φως αστερισμού
ό,τι κοιτούν το λιώνουνε,
ανάσα του καλοκαιριού
γυναίκα είσαι τ’ ουρανού.

Το μπλε σου το εφήμερο
γύρω απ’ την ξαστεριά
κι ο χρόνος είναι σύννεφο
που θα σε πάρει μακριά.

Ρίχνω τα άστρα στη φωτιά!