Μες’ της σιωπής τα μονοπάτια θ’ αφεθώ
Κι απ’ του βυθού τα θολωμένα τα νερά μου
Λίγο πριν προλάβω ν’ αναδυθώ
Μου ζητάς να ξανά `ρθείς
Μπαίνεις σαν τον κλέφτη
κάτι νύχτες παγωμένες στα όνειρά μου

Πέφτουν τα φύλλα με κοιτούν και απορούν
Γιατί στον ίσκιο τους γυρίζω κάθε βράδυ
Μέσα σε κήπους προσμονώ να με ριζώσεις ρε καημέ
Στη μοναξιά φαντάζει φως ο ερχομός απ’ το σκοτάδι

Γείρε στο πλάι μου καρδιά να μου ανάψεις τη φωτιά
Με το κερί που σιγοκαίς τους έρωτες σου
Όλους τους δρόμους δεν μπορείς
Να τους διαβείς μια φορά
Είμαι στους χάρτες που δεν έψαξες ποτέ σου

Στην ακροθαλασσιά και στο κύμα των ματιών σου
Στα κρύα πρωινά των αναστεναγμών σου
Το πρώτο βλέμμα της αυγής παραφυλά
Πίσω απ’ τις στάχτες
των τσιγάρων και των άδειων ποτηριών σου

Γείρε στο πλάι μου καρδιά να μου ανάψεις τη φωτιά
Με το κερί που σιγοκαίς τους έρωτες σου
Όλους τους δρόμους δεν μπορείς
Να τους διαβείς μια φορά
Είμαι στους χάρτες που δεν έψαξες ποτέ σου