Θυμήσου πως τα όνειρα τα κατοικούν οι λύπες
όταν στα δάκτυλα μετράς του έρωτα τις ήττες
'συ μου το είπες μια βραδιά κι ύστερα σαν αγέρας
χάθηκες μέσα στα στενά στο πρώτο φως της μέρας.

Σαν τα παλιά ναυάγια στα πέλαγα του κόσμου
ξεφτίζουν οι αγάπες μου μα η δική σου φως μου
ήταν για μένα της φωτιάς στα στήθια μου σημάδι
πως ξημερώνει μάτια μου δίχως σου κι άλλο βράδυ.

Για τα ταξίδια της ζωής τα πολυαγαπημένα
ποιοι έχουν χάρτη το κορμί και ποιοι τ’ απωθημένα
εγώ δεν ξέρω που πατώ, που πάω δε θυμάμαι
γέρνω σε στρώμα αδειανό μα πλάι σου κοιμάμαι.