Είναι η σιωπή μου κερί αναμμένο,
καίει μέσα σ’ άδεια δωμάτια σκοτεινά
κι είν’ η ψυχή μου ένα δάκρυ παγωμένο,
καίει μες στου δρόμου την άκρη, μα δεν κυλά.

Νιώθω κρύο ξανα, χειμώνας θα `ρθει
κι ο αέρας χτυπά ξανά τη σιωπή.

Ήσουν κι εσύ μια άδεια εικόνα,
σαν ξημερώσει θα είσαι θολή,
ήσουν στου ονείρου το νερό μια σταγόνα,
θα μείνεις για πάντα στου νου μου τη φυλακή.

Νιώθω κρύο ξανά, χειμώνας θα `ρθει
κι ο αέρας χτυπά ξανά τη σιωπή.