Λοιπόν, βαρέθηκα ν’ ακούω τις βλακείες σου μικρέ μου αστέ,
κι εσύ που απόψε -όπως πάντα- μιζεριάζεις πάνω στον καναπέ,
εγώ παράτησα τη μούσα μου στην άλλη μεριά,
για να στα πω λιγάκι βρωμικα.
Πες μου πού ήσουνα παλιότερα, πώς ζούσες,
πως σου ήρθε τώρα κι εμφανίζεσαι εδώ;
Σου κατασχέσαν το αμάξι που οδηγούσες,
κι εσύ αντέδρασες με πρόσχημα ιδεολογικό.
Γιατί είσαι πρώην μαρξιστής, αφισοκώλης,
εθνοπατέρας, συνδικάλα και λιγάκι χριστιανός,
κι αφού οι ιδέες σου είχαν άρωμα φορμόλης,
όσο γινόσουνα, τ’ αρνιόσουνα πως είσαι καθεστώς.
Πάντα γουστάριζες το χάιδεμα στ’ αυτιά σου,
πάντα την κρίσιμη στιγμή ήσουν απών,
κι η υπεραξία στα κιτάπια τα δικά σου,
μετασχηματίσθει σε ανταλλάξιμο προϊόν.
Πες μου πώς γίνεται να ψήνεσαι με μπάλα,
πες μου πως ψήνεσαι ν’ ακούς για τα μυστήρια της Σιών;
Κι αν τα λεφτά σου ήταν μοχλός στην κουτρουβάλα,
η ψευτοπρόοδός σου έβαλε φωτιά στο παρελθόν.

Στην αγανάκτηση δε σου `κανα παρέα,
γιατί εγώ πάντοτε αισθανόμουνα αυτό το κενό,
κι όχι στης τσέπης μου, μα στης ζωής τα ωραία,
που τα ακύρωσες, τα σάρωσες σαν παρασιτικό.
Και τώρα έρχεσαι με άποψη και πλάνο,
σαράντα χρόνια το ίδιο λάθος, άντε κάν’ το ξανά.
Εγώ τ’ ωραίο το έχω δει και δεν το χάνω,
γιατί δεν κρίνεις και λιγάκι εαυτόν ρε φουκαρά;
Μάλλον σε πήρα από τα μούτρα και δεν έπρεπε -
τι νύχτα κι αυτή,
που δεν μπορώ να μας χωρέσω και τους δύο
σε μια κόλλα χαρτί.
Είμαι πικρόχολος -το ξέρω- δε μου πάνε αυτά,
ζητώ συγγνώμη που σου θύμωσα...

Μάλλον κι εγώ λίγο τα σκάτωσα και ξέκοψα από σένα αδερφέ,
απελπισία και σκοτάδι έχει κι εδώ και ας μην ήρθες ποτέ.
Βάζω σημάδι να με ψάξεις, να σε ψάξω κι εγώ,
μήπως παλέψουμε και βρούμε την καινούργια ατραπό,
φωτισμένοι, ενωμένοι, νικητές και ηττημένοι,
μυρωμένοι, απαλλαγμένοι απ’ το βάρος το παλιό...