Αέρας φύσηξε, Βαρδάρης χύμηξε
στην πιο ζεστή γωνίτσα της καρδιάς σου.

Εσύ κοιμόσουνα, ονειρευόσουνα
πως το πρωί θα ξύπναγα κοντά σου.

Μα όσο κι αν τα κύματα ωκεανούς χτυπάνε,
μα όσο κι αν τα πέρατα του κόσμου σε ξεχνάνε,
ζεστή αγάπη τη στεριά θα πλημμυρίσω,
μια καταιγίδα ποταμός να σ’ αγαπήσω.

Υπάρχουν όνειρα μες στα λασπόνερα,
υπάρχουν δέντρα που φυτρώνουν δίχως χώμα.

Κρυφά υπόγεια και δρομολόγια
που πιάνουν Άνοιξη τον πιο βαθύ Χειμώνα.

Μα όσο κι αν τα κύματα ωκεανους χτυπάνε.....