Κόντρα πήγα στο ποτάμι
κι έτσι βρέθηκα στον πάτο,
βρήκα εκεί ένα βοτσαλάκι
που ήτανε χαρά γεμάτο.

Ήμουνα πέτρα μια φορά
και στην καρδιά πονούσα,
όλοι θέλαν να με χτίσουν,
μα χωρίς να με ρωτήσουν.

Εδώ στο βάθος πλένομαι
χίλιες φορές την ώρα,
γιατί πολύ λερώθηκα
στην απο πάνω χώρα,
χίλιες φορές την ώρα.

Του έξω κόσμου η λογική
ακόμα με τρομάζει,
μόνο που είμαι βότσαλο
κανεις δε με πειράζει,
κανεις δε με πειράζει.

Μια μέρα έφαγα κλωτσιά
κι έπεσα στο ποτάμι,
σιγά- σιγά στρογγύλεψα
κι ο πόνος μου έχει γιάνει.