Μήπως δε σ’ έχει γεννήσει μάνα
μα σ’ έχει κάνει ξωτικό,
γι’ αυτό και είσαι σωστή νεράιδα
και μου `χεις πά- και μου `χεις πάρει το μυαλό.

Δώσ’ μου ένα φιλί, κούκλα μου χρυσή,
να `ναι μαγικό
κι όλοι τότε ας πουν, πέθανε αυτός
από ξωτικό.

Πες μου, τι φίλτρο μ’ έχεις ποτίσει,
αχ, τι βοτάνια μαγικά,
γι’ αυτό σ’ αρέσει να με παιδεύεις,
δεν με λυπά- δε με λυπάσαι, φτάνει πια.

Δώσ’ μου ένα φιλί, κούκλα μου χρυσή,
να `ναι μαγικό
κι όλοι τότε ας πουν, πέθανε αυτός
από ξωτικό.

Μήπως δε σ’ έχει γεννήσει μάνα
μα σ’ έχει κάνει ξωτικό,
πες μου, τι ξόρκια κι εγώ να κάνω,
να μ’ αγαπή- να μ’ αγαπήσεις, τον φτωχό.

Δώσ’ μου ένα φιλί, κούκλα μου χρυσή,
να `ναι μαγικό
κι όλοι τότε ας πουν, πέθανε αυτός
από ξωτικό.