Θεό, Θεό, Θεό, Θεό δε σε λένε
κεριά, κεριά, κεριά, κεριά δε σου καίνε
αλλά τα λό , τα λό , τα λόγια σου καίνε
κι ακό , ακό , ακό , ακόμα τα λένε,
Σωκράτη, εσύ σούπερ σταρ.

Αγνός και καλός, ο πρώτος Χριστός
Σωκράτη, εσύ σούπερ σταρ
με κάπα ζητιάνου γυρνούσες
και στ’ άσπρα σου γένια πουλιά.
Τριγύρω λαός κι εσύ άγιο φως
Σωκράτη, εσύ σούπερ σταρ
γι’ αγάπη και φως τούς μιλούσες,
σοφέ, των σοφών βασιλιά.

Θεό, Θεό, Θεό Θεό δε σε λένε...

Πιλάτος λαός σού πήρε το φως
Σωκράτη, εσύ σούπερ σταρ ,
η Αθήνα που τόσο αγαπούσες
φαρμάκι σού δίνει πικρό.
Πικρή χαραυγή, ορφάνευε η γη
Σωκράτη, εσύ σούπερ σταρ
την ώρα που εσύ ξεκινούσες
να βρεις τον αιώνιο Θεό.

Θεό, Θεό, Θεό, Θεό δε σε λένε...