Στη γειτονιά μου την παλιά,
που είχε τη φτώχια καύχημα
και τη μιζέρια στέμμα,
τα κοριτσάκια στα μαλλιά
κόκκινους φιόγκους είχανε
και πείνα μες στο βλέμμα.

Τ’ αγόρια παίζανε κρυφτό
στα σκαλοπάτια, στις αυλές
και οι κυράδες λέγανε
μόνο τις κόρες τους καλές.

Σαν ξέφυγα και πέταξα
μέσ’ απ’ τη φτώχια την πικρή
μ’ όνειρα στο κεφάλι,
να μη γυρίσω έταξα
κι αυτά που έζησα μικρός
να μην τα ζήσω πάλι.

Μα τη ζωή που έζησα,
τη γειτονιά μου νόμιζα
πως είχα ξεχασμένη.

Μα μια βραδιά που μέθυσα,
για την καρδιά μου έψαξα,
και εκεί ήτανε θαμμένη.