Είναι λέξεις που κρύβουν το φως
είναι μνήμες που ο χρόνος σκορπάει
στα μάτια σου γέρνει βαρύς ο καιρός
μονοπάτια καινούργια ζητάει

Κι όταν πάψει να φυσάει
κι ανάψει ξανά το φεγγάρι
σαν καράβι θα σαλπάρει
στην άλλη μεριά να σε πάει

Κι ό,τι άνθισε κάποτε εδώ
ένας κήπος βορά στους χειμώνες
κι η ζωή διψασμένη σα δέντρο γυμνό
σου γυρεύει ν’ αλλάξεις κανόνες