Οι μάνες τους δεν έκλαψαν, γιατί; γιατί να κλάψουν;
Σταυροκοπήθηκαν και φίλησαν τα παλληκάρια,
μέσα τους σαν παραμύθι ακούστηκε εκείνο,
εκείνο το λαμπάδιασμα εκεί στον αχυρώνα.

Δεν ήταν Θάνατος…
Ήταν μεσούρανο φτερούγισμα
σε `κείνο το προσκυνητάρι.
Δεν ήταν Θάνατος…
Ξοδέψαν τη ζωή τους
για τη Λευτεριά, για τη Λευτεριά.

Τους καλοδέχτηκαν του ήλιου οι πρωινές αχτίδες,
τους καλοδέχτηκαν και τιτιβίσματα πουλιών.
Ήταν παιδιά, γενναία παιδιά, της ροδαυγής αγγέλοι.
Παιδιά ήταν της αέρινης, γενναία παιδιά της Κύπρου.

Δεν ήταν Θάνατος…
Ήταν μεσούρανο φτερούγισμα
σε `κείνο το προσκυνητάρι.
Δεν ήταν Θάνατος…
Ξοδέψαν τη ζωή τους
για τη Λευτεριά, για τη Λευτεριά.

Απ’ το γερό τους πάτημα
γεμίσαν τα τοπία των αναμνήσεων,
γέμισε ο κάμπος ο πλατύς απ’ την ατίθαση ψυχή τους,
το φωτεινό τους γέλιο.
Μιλούσαν με την Λευτεριά σαν να `ταν αδελφή τους
κι εκείνη τους καμάρωνε
δίνοντάς τους δαφνόφυλλα, τριαντάφυλλα,
μη με λησμόνει.
Τελευταίο επισφράγισμα
τους χάρισε το πιο ακριβό φιλί
της Αιωνιότητας.

Οι μάνες τους δεν έκλαψαν,
ονειρεύτηκαν τα στάχυα
που γρήγορα θα μέστωναν στο Λιοπέρτι.