Την ξέρω την αγάπη σαν το βήμα μου,
γι’ αυτό έχω καταλήξει του αυτοδύναμου,
και πρόδωσα και μ’ έχουνε προδώσει
κι ό,τι είχα για να δώσω το `χω δώσει.

Μισή ζωή πεσμένη στα πατώματα,
στον έρωτα έχω λιώσει χίλια σώματα.
Μονάχη μια χαρά τα βγάζω πέρα,
και μέχρι νά `ρθει αυτός που θα μου πάρει τον αέρα:

Καλύτερα μόνη
και το `χω διαλέξει
γιατί είμ’ ό,τι είμαι,
και ποιος να μ’ αντέξει;
Καλύτερα μόνη,
δε θέλω κανένα
γιατί είμ’ ό,τι είμαι
κι ανήκω σε μένα.

Τους φίλους μου χαζεύω στα ζευγάρια τους,
μετρούν τις επετείους στα φεγγάρια τους.
Συνέχεια ανησυχούν μη νιώθω μόνη
και μου τηλεφωνούν όταν νυχτώνει.

Μα το έργο το `χω δει, το ξέρω απ’ έξω,
του θρήνου τις σκηνές λέω να τις τρέξω.
Με μένα τα `χω βρει και είμαι εντάξει,
και μέχρι νά `ρθει αυτό που σε μια νύχτα θα μ’ αλλάξει:

Καλύτερα μόνη
και το `χω διαλέξει
γιατί είμ’ ό,τι είμαι,
και ποιος να μ’ αντέξει;
Καλύτερα μόνη,
δε θέλω κανένα
γιατί είμ’ ό,τι είμαι
κι ανήκω σε μένα.