Πίσω απ’ τα τζάμια τα θολά
δάκρυ το δάκρυ λιώνω
κι η νύχτα μάνα που γεννά
τραγούδια όλο πόνο.

Κάνε, Θεέ μου, να τελειώσει το νυχτέρι μου,
να ξαναγαπήσω πάλι με το ταίρι μου.

Πίσω απ’ τα τζάμια τα θολά
ποτήρια και τσιγάρα,
μα ο δρόμος για τη λησμονιά
γεμάτος με αντάρα.

Κάνε, Θεέ μου, να τελειώσει το νυχτέρι μου,
να ξαναγαπήσω πάλι με το ταίρι μου.