Τι κι αν απόσταση μεγάλη μας χωρίζει,
βλέπουμε όμως ίδιο ήλιο κι ουρανό.
Είν’ η καρδιά μας κι η ψυχή που καθορίζει
πως θα γεμίσει ό,τι νιώθουμε κενό.

Τι κι αν τα βλέμματα ποτέ δεν ανταμώσαν,
τα χέρια μας δεν ενωθήκαν μια φορά.
Οι ίδιοι πόνοι τις ψυχές μας τις ματώσαν,
η ίδια άνοιξη μιλάει στην καρδιά.

Είναι η σκέψη, η σκέψη μου κοντά σου
και της καρδιάς μου, της καρδιάς μου η ευχή,
σκουπίζει σαν πονάς τα δάκρυά σου,
μοιράζεται χαρές που έχει η ψυχή.

Από κοντά μπορεί ποτέ να μη βρεθούμε
σ’ αυτή την ψεύτρα όσο ζούμε τη ζωή,
έτυχε όμως νοερά να ενωθούμε
με της ψυχής μας τη χρωματιστή κλωστή.