Εξω παγωνιά κι εγώ σε περιμένω,
δίπλα στο παράθυρο το δακρυσμένο
μήπως και φανείς.

Μου `λειψες πολύ μα εσένα δε σε νοιάζει,
σβήνει η νύχτα και σιγά - σιγά χαράζει,
μάλλον δε θα `ρθεις....

Εμαθα να ζω με την αδιαφορία σου,
θέατρο και ψέμα όλη η ιστορία σου,
κι εγώ μόνη στης καρδιάς την εξορία σου
μια δικαιολογία σου ζητώ,
για να μείνω εδώ να σ’ αγαπώ.

Το φεγγάρι με κοιτάζει και μου γνέφει,
«ξέχνα το», μου λέει, «πάλι σ’ αποφεύγει,
κι άκρη δε θα βγει.

Πάντα ο ένας απ’ τους δύο θα πονάει,
πάντα ο ένας πιο πολύ θα αγαπάει,
έτσι ειν’ η ζωή....»