Το πάρτι φουντώνει τρεις το πρωί
καθώς δυναμώνει η μουσική
θυμίζει φουρτούνα που στο βυθό
κουβέντες τραβά γεμάτη θυμό.

Και τότε του πάρτι οι άνθρωποι
θα προσποιηθούν πως είν’ άτρωτοι
τα γέλια τα ψεύτικα τα φορούν
για να κρύψουν πως στο βάθος πονούν.

Τις νύχτες που τρέμουν τη μοναξιά
κι οι αγάπες του χτες πονούν πιο βαθιά
σε πρόσωπα άδεια και ντεσιμπέλ
σαν τόπι η ζήση τους κάνει γκελ.

Κι οι αλήθειες τους σαν ποτάμια θολά
κάτ’ από την πόλη κυλούν κρυφά
βαθιά στα τσιμέντα έχουν θαφτεί
κανείς απ’ το πάρτι να μην τις δει.

Μα μέσ’ από δαχτυλίδια καπνού
και μπητ που θυμίζουν χτύπους σφυριού
ξεφεύγει ματιά γλυκιά και ζεστή
σαν στίχος που ψάχνει άδειο χαρτί.

Και τότε του πάρτι κοινοί θνητοί
θυμούνται πως είναι κι αυτοί τρωτοί
μικρές αφορμές στο πλήθος ζητούν
μεγάλες αλήθειες να μοιραστούν.