Κοίτα, κοίτα ο κοκορής μας, το καμάρι της αυλής μας,
κορωνάτος, σπιρουνάτος, κορδωμένος και τριζάτος
Με το κόκκινο λειρί του, την ουρά τη φουντωτή του,
μοιάζει, κι-κι-ρι-κι-κι, ταγματάρχης με στολή.

Πώς πετάγεται στη μάντρα, με το μάτι του σα χάντρα,
και κοιτάει ψηλά και κάτου και τινάζει τα φτερά του.

Και λαλεί σα να σαλπίζει το λαιμό του, λες, ξεσκίζει,

φοβερίζει, κι-κι-ρι, φοβερίζει όλη τη γη.

Μ’ αν εκεί σαλέψει κάτι, χούι, ώσπου να κλείσει μάτι,
(μια στριγλιά σκουίλα μπήγει και πηδάει κι όπου φύγει).(2)

Σαν κουρέλι παραδέρνει, που ένα φύσημα το παίρνει,
(τι κακό, κα-κα-κα-κι, να τρυπώσει, να χαθεί.