'Όμορφε μου κόσμε, μενεξέ και δυοσμε
σ’ αδικήσανε...
Το γλυκό σου βλέμμα , με χολή και αίμα
το ποτίσανε...

Τούτο το παράπονο
στην πικρή ζωή μου
να σβηνε σαν όνειρο
μια γαλάζια αυγή.
Σ'ένα κόσμο άπονο
κλαίω μοναχή μου
τη χαρά που μου κλεψαν
μέσα απ την ψυχή...

Όπου μέρες άσπρες, αγκαλιές κι αγάπες
φιλαράκο μου,
στον πικρό Σεπτέμβρη, ποιος θα ρθεί να σε βρει
φουκαράκο μου.

Τούτο το παράπονο
στην πικρή ζωή μου
να σβηνε σαν όνειρο
μια γαλάζια αυγή.
Σ ένα κόσμο άπονο
κλαίω μοναχή μου
τη χαρά που μου κλεψαν
μέσα απ την ψυχή...