Σχόλασαν τα μαγαζιά της νύχτας
κάθισα και ήπια χωρισμό.
Με τα πρώτα τα λεωφορεία
χάραμα μονάχος τριγυρνώ.

Κι όπως τις βιτρίνες αντικρίζω
κι από το κρύο πια δακρύζω.

Σε φέρνω φως μου ξανά στο μυαλό μου
πόσο λίγο κράτησε τ’ όνειρο μου
και τότε η κούκλα στη βιτρίνα ζωντανεύει
μα όπως εσύ έτσι κι αυτή με κοροϊδεύει.

Ξύπνησε η πόλη για να τρέξει
το δικό μου πόνο προσπερνά.
Σ’ έχασα χωρίς να έχω φταίξει
και με οδηγεί στο πουθενά.

Τρέμω και σηκώνω το γιακά μου
μα εσύ παγώνεις την καρδιά μου.

Σε φέρνω φως μου ξανά στο μυαλό μου
πόσο λίγο κράτησε τ’ όνειρο μου
και τότε η κούκλα στη βιτρίνα ζωντανεύει
μα όπως εσύ έτσι κι αυτή με κοροϊδεύει.