Κοίτα τη ζωή πόσο περίεργα τα φέρνει,
άγνωστη μορφή μες στις σκιές ν’ ακολουθώ.
Βήμα με το βήμα της καρδιάς το δρόμο παίρνει
κι άλλο ένα ξημέρωμα μας βρίσκει πάλι εδώ.

Το θαμπό καθρέφτη της απόστασης ραγίζω,
κάθε φόβο να πετάξω, να παραδοθώ.
Σαν την πεταλούδα γύρω απ’ τη φωτιά γυρίζω.
Ό,τι θες απόψε θα στο πω, κι ας εκτεθώ.

Θα σε σκεφτώ, και πάλι δίπλα σου θα νιώσω.
Δε σε κοιτώ, κι όμως σε βλέπω να γελάς.
Είναι τρελό κι ίσως στο τέλος μετανιώσω,
μα θα κρυφτώ σε όλα όσα αγαπάς.

Κι αν με χίλια τρέχουμε σε άγνωστά μας μέρη,
έχω για πυξίδα μου τα μάτια της ψυχής.
Ξέρω, σε τρομάζει αυτό που το αύριο θα φέρει,
μα όσα γράφει η μοίρα πες μου πως να τ’ αρνηθείς.