Ήταν μια χώρα μαγική έξω από τους χάρτες,
που δυστυχώς στηρίζονταν πάνω σε ξένες πλάτες.

Άλλοτε είχε βασιλείς κι άλλοτε βουλευτάδες,
που κάνανε χρυσές δουλειές με ξένους αφεντάδες.

Του κόσμου τρώγανε το βιός και το ευχαριστιόνταν
έφταιγε όμως κι ο λαός ορθίως που κοιμόνταν.

Και πέρασαν σιγά σιγά στων ξένων τα πλοκάμια
οι παραλίες, τα βουνά, τα δάση, τα ποτάμια.

Κι έψαχναν οι πολιτικοί στα άχυρα τον ψύλλο
κι είχαν την πίτα ιδιωτική και νηστικό το σκύλο.

(Σφίξε τα ζωνάρια αν αγαπάς την πατρίδα)

Πέρασαν χρόνια δίσεκτα κι ο σκύλος κοκκαλιάρης
με την ουρά του μάλωνε γιατί ήτανε ψωριάρης.

Μα θε κι αυτός να ξυπνηθεί, μα θέλει να λυσσάξει
από τα κόκαλα να βγει, να βγει και να ουρλιάξει.

Από τα κόκαλα να βγει, να βγει και να ουρλιάξει
Χαίρε ω χαίρε λευτεριά, Χαίρε ω ελευθερία,
Χαίρε να ζήσουν τα παιδιά σε άλλη κοινωνία.