«Ελείφκαν μου οι ώρες τζιεί πάνω» είπε,
«ώσπου να ρίξω τα δίχτυα μου
να πάω στου Μελισσάκρου
ετέλειωνεν η μέρα
και εξύπνουν που τα χαράματα
μεν χάσω ούτε λεπτόν».

Τώρα γυμναστής σ’ ένα απογευματινό γυμνάσιο
γυρίζει τα καφενεία,
τα κέντρα της Λευκωσίας,
τις χαρτοπαιχτικές λέσχες, τον ιππόδρομο,
προσπαθώντας μάταια να σκοτώσει
τ’ ατέλειωτα μεσημέρια
τ’ ατέλειωτα πρωινά
«τουλάχιστον να `ταν η θάλασσα κοντά».