Φώτισες τις κόρες των ματιών μου
άστρο που τη νύχτα το σκάει
κι απ’ τα χείλη μου ζητάει
λίγες ώρες να περνά.

Σβήνω στο κρασί να μη με κάψεις
χάνω το κεφάλι μου μετά
τραγουδώ μες στα στενά
σε ζητώ παίρνω φωτιά.

Σώματα τσακισμένα
βράχια ερωτευμένα
που τα δέρνει ίδια θάλασσα
η ίδια ζωή τα ενώνει
και η ίδια τα εκδικείται
χωρίζει αυτά που την προκάλεσαν
και τη σπατάλησαν.

Μου `πες καληνύχτα πριν ξαπλώσεις
πάνω στου Μορφέα τα φτερά
κύμα γίνεσαι ξανά
κι ειν’ τα χέρια μου αμμουδιά.

Ξόδεψα τα δάκρυα της ψυχής μου
για να μην τη βλέπεις να πονά
μέρα γίνεται ξανά
και σε παίρνει μακριά.