Με τους κορμούς στην καρότσα του παλιού μου Scania
ταξίδια κάνω στη Νότια Αμερική
όμως σήμερα θα ταξιδέψω στα ουράνια
τα χιλιόμετρα θα `ναι στρωμένα με γεράνια
στου συνοδηγού τη θέση κάθεται μια μάνα
αγκαλιά μ’ ένα μωρό που λέγεται Αναχί.

Κι αν στην αρχή με βαριά καρδιά στο φορτηγό μου
σε δέχτηκα με τη μπέμπα αγκαλιά
είχ’ αποδεχτεί το δρόμο το μοναχικό μου,
το θλιμμένο παρελθόν μου, το κενό παρόν μου
όμως άλλαξε τη μοίρα και το ριζικό μου
του μωρού το κλάμα που διψάει για μιλιά.

Από το Λούκε τραβάτε στο Μπουένος Άιρες
μάνα και κόρη για δυο σπειριά ζωή
μα το φορτηγό μου ξέρει από βροχές κι από αντάρες
στα φυλάκια των συνόρων τις χοντρές τις μπάρες
δίπλα στους κομμένους τους κορμούς χωρίς φανφάρες
σμίξαν τρεις αναπνοές σε μια κοινή πνοή.

Περάσαμε δάση, κάμπους με ψηλά τα χόρτα
και σ’ άφησα στη φτωχή τη γειτονιά
μα σαν πίσω σου έκλεισες του φορτηγού την πόρτα
ένιωσα πως μου `λειψες απ’ τα λεπτά τα πρώτα
«στο επόμενο ταξίδι μου για την Μπογκότα
θέλω εσένα και την Αναχί για συντροφιά».