Σκοτάδι, δρόμος και χαμός
ο εγωισμός τώρα πεθαίνει
ψάχνω να βρω το αληθινό
και στην ψυχή μου αυτό που μένει

Μα πόσο δύσκολο τα κάστρα να γκρεμίσω
αυτά που χτίσαν οι άνθρωποι απ’ το φόβο τους
να εμπιστευτούνε ένα όνειρο πως να τους πείσω
κλειστήκαν μόνοι τους είχαν τον λόγο τους

Το μαύρο πέφτει και η σκιά του δυναμώνει
και το λευκό ένα ταξίδι αναψυχής
που ολοένα όσο πάει και παλιώνει,
σε λίγο δε θα έχεις τι να θυμηθείς

Και είναι τα μάτια σου μέσα στην υγρασία
και οι τοίχοι κλαίνε απ’ την κλεισούρα της ψυχής
για να ξεφύγεις απ’ τον λήθαργο θες μια αιτία
μία σπρωξιά ή μια θυσία

Μα πόσο δύσκολο τα κάστρα να γκρεμίσω
αυτά που χτίσαν οι άνθρωποι απ’ το φόβο τους
να εμπιστευτούνε ένα όνειρο πως να τους πείσω
κλειστήκαν μόνοι τους είχαν τον λόγο τους....