Στη φαρδιά λεωφόρο τα όνειρα πέφτουν.
Από τα μαλλιά κοριτσιών αυτοκίνητα τρέχουν και σαν κόσμημα αρχαίο το φεγγάρι ανεβαίνει, είναι νύχτα στο κέντρο και το μόνο που βλέπει, .
Μια εφηβική αυταρέσκεια, παγωτό που κυλάει, ένα εύθραυστο κέλυφος σαν τέχνης κομμάτι. Η σοφία δραπετεύει, εξαπλώνεται ιός, στην οθόνη ανακοινώνεται ένας νέος διαγωνισμός.
Η αλυσίδα στα πόδια σου τρέμει σαν ήλιος. Άραγε είμαι τόσο ελεύθερος από κοντά σου να φύγω? Τα τατουάζ από το σώμα σου ζητούν απόδραση και όλα απόψε δεσμεύονται σε μια ανόητη υπόσχεση.

Μα ποιος σφυρίζει μέσα στη νύχτα αυτή
Αν ο ουρανός ήταν μια δεύτερη γη
Θα σε κρατούσα όλη νύχτα αγκαλιά
Ποιος είσαι, ποιος βλέπει, ποιος ξέρει ποιος τι θέλει,
Ποια είσαι, ποιον ξέρεις,
Γιατί περιμένεις?

Η καρδιά σου υδράργυρος, χίλια κομμάτια, χωρίς παρελθόν, χωρίς μέλλον τα μάτια από του Ρίο τη γέφυρα σε ένα αδιέξοδο κόσμο ζητάς τα ύψη μα πέφτεις στον υπόγειο. Φεύγεις γυρνάς η ιδία ιστορία, άραγε υπάρχει διαφυγή από τη μονοτονία?
Μπορούμε να αλλάξουμε… αν θέλεις και εσύ και χωρίς αυτοάμυνα να κλείσει η παρακμή. Μπροστά στο παρμπρίζ ο ήλιος βγαίνει βρες ένα νόημα η ζωή δεν περιμένει, σαν πετρέλαιο την νύχτα που δε γνώρισε ήλιο
Είμαι τόσο μόνος στο παλιό μου αυτοκίνητο