(Ακούγονται χορωδιακές φωνές…
σ’ έναν Πλανήτη…
που η νύχτα και η `μέρα του… ζουν όσο μια μελωδία…)

Ω...
Νύχτα εσύ... Σκοτεινή!...
Μέσα σου χάθηκε... η φωτεινή η Μέρα!...

Όσο μια μελωδία όντων διαρκείς!...
Που σε υμνούν... μες στο σκοτάδι... τώρα!...

Κάθε στιγμή...
μόλις γεννήθηκες...
τον θάνατό σου πλησιάζεις!...

Μέσα σου...
χάθηκε η μισή ζωή!...

Νοιώθεις...
το γκρίζο σούρουπο της αυγής...
να πλησιάζει...

(Η Μελωδία της Νύχτας...
νοιώθει την αίσθηση... του θανάτου της...
Χάνεται... σβήνει...)

(Η Μελωδία της Μέρας... αρχίζει να γεννιέται...)

Στο φως του Ήλιου...
τα σκοτάδια έσβησαν...

Νέα μέρα ανέτειλε!...
Κι αυτή βαδίζει... τον φθαρτό της δρόμο...
ακούγοντας τη μελωδία αυτή...
που υμνεί...
την Νύχτα και την Μέρα!...

Πάλι... ο Ήλιος...
στον ουρανό... αρχίζει να κατεβαίνει...

Το σούρουπο πλησίασε...

Η Νύχτα περιμένει!...

* * *

(Από το έργο του Θεόδωρου Γκλαβέρη, «Η Μουσική του Σύμπαντος» - 2009)