(Τα Άτομα του Χάους του Χρόνου…
μες στο απέραντο Διαστημικό Κενό…
αρχίζουν να ακούγονται… με φωνές…
από το Παρελθόν… το Παρόν… το Μέλλον…)

Του
Χάους του Χρόνου…
Άτομα εμείς…

Στην
Ύπαρξή μας… νιώθουμε…
την δράση… όλης της Ύλης…

Αόρατης και Ορατής…
Υπέρλαμπρης και Σκοτεινής…

Μέχρι…
τα πιο απόμακρα…
όρια…
του Διαστημικού Χώρου…

Του
Χάους του Χρόνου…
Άτομα εμείς…

Γεννημένα…
από τη φαντασία…
θνητών όντων…

(Μέσα στο αχανές… απέραντο κενό…
από όλα τα σημεία του… αρχίζουν ν’ αφυπνίζονται…
άπειρες φωνές…
Ατόμων του Χάους του Χώρου…)

Του Χάους του Χώρου…
Άτομα… Εμείς!...

Όλους τους κόσμους…
νοιώθουμε…
μέσα στην ύπαρξή μας…

Χώρο…
απέραντο… δημιουργήσαμε…
για Ορατά και Αόρατα…
Άτομα της Ύλης…

Φωνές…
ακούγονται… απόμακρες…

Σ’ ελευθερίας…
άπειρο κενό…

Κενό…
που είχε πεθάνει…

Όταν…
υπήρχαμε…
σε χώρο… χωρίς κενό…

* * *

(Από το έργο του Θεόδωρου Γκλαβέρη,
«Σκοτεινή Ύλη – Σκοτεινή Ενέργεια» - 2012)