Περήφανος αητός ήσουν μεγαλωμένος,
μες τις ψυχές αυτών που ατσάλινα είχαν σώματα.
Μα ήρθαν οι εχθροί και είσαι πληγωμένος
κι αιμορραγούν στην πλάτη σου τα μαχαιρώματα.
Ήταν τα μάτια σου υγρά και βουρκωμένα,
ήταν το σώμα σου γεμάτο χαρακιές.
Τα όνειρα σου χαμηλοφτερουγισμένα
ν’ ανεμοδέρνεσαι και πέφτοντας να κλαις.

Πέτα πολύ ψηλά αητέ, πέτα ψηλά όσο ποτέ
κι όσο θα πιάνεις ουρανό τόσο πιο λίγο θα πονώ.
Πέτα ψηλά βρε αητέ, μην ξανακλάψεις πια ποτέ
πάλι με χρόνια με καιρούς ξαναγενιόμαστε μ’ ακούς;;;
Αητέ μου να μ’ ακούς ...........να μ’ ακούς....!!!

Περήφανος αητός, έδωσες ανταλλάγματα
πόνο και δάκρυα, αίμα, πληγές και τραύματα.
Σου πάν οι βάρβαροι να `σαι γονατισμένος,
μα στη καρδιά σου δεν τελειώσανε τα θαύματα.
Τα μάτια σκούπισε απο τα δάκρυα σου
το βλέμμα κάρφωσε επάνω εκεί ψηλά.
Σκοτείνιασε η γη απ το ανάστημα σου
και ξαναπέταξες πάλι για τα ψηλά.

Πέτα πολύ ψηλά αητέ πέτα ψηλά όσο ποτέ
και όσο πιο ψηλά πετάς, τόσο πιο λίγο θα πονάς.
Πέτα ψηλά βρε αητέ δεν το ξεπέρασα ποτέ,
πάλι με χρόνια με καιρούς θ’ αναστηθούμε να μ ακούς
Αητε μου να μ’ ακούς...... να μ’ ακούς....