Μες στην καρδιά χτυπά η μνήμη η παιδική,
ένα τραγούδι, μια παλιά φωτογραφία.
Μια μυρωδιά το χώμα παίρνει απ’ τη βροχή
και ψιθυρίζει ξεχασμένη μελωδία.

Όμως εσύ τα `χεις ξεγράψει από καιρό,
κλείνεις την πόρτα κι ούτε σκέψη για τους άλλους,
σηκώνεις πέτρα και χτυπάς τον ποταμό,
που σε κουβάλησε σε ωκεανούς μεγάλους.

Αν τύχει και περάσεις απ’ το σπίτι, πες ένα γεια,
δε μας πειράζει αν είν’ αργά κι αν μας ξυπνήσεις,
το ξέρει η μάνα σου, ρε φίλε, το ξενύχτι πολύ καλά,
δε μπορείς να φανταστείς.

Κι όμως αυτό που λένε μνήμη παιδική
το κουβαλάς θέλεις δε θες στο πέρασμά σου,
είν’ η πατρίδα σου, σου λέω , ποιος είσαι εσύ,
που κάθε βράδυ γράφεις λάθος τ’ όνομά σου;

Είπες “θα φύγω και θα πάω σ’ άλλη γη
κι ούτε τηλέφωνο δε θα ξανασηκώσω”
και σε τρομάζει αυτή η παράξενη βροχή,
που μαστιγώνει σαν φωτιά το πρόσωπό σου.