Αν μπορούσε η στιγμή, στην παλιά μας αυλή
Στο σπασμένο σκαλί, νάταν πάντα εκεί
Αν μπορούσε η καρδιά, να γεννάει φιλιά
Και ο χρόνος μετά, εκεί να σταματά

Τελευταίος χορός, περιμένει εσένα μισός
Τελευταίο φιλί, νιώθω πάλι μέσα στην σιωπή
Τελευταία αγκαλιά, στην αυλή μας ξυπνά την παλιά
Τελευταίο γιατί, στο σπασμένο μας ζει το σκαλί.

Αν μπορούσε η ζωή, να γυρνά στην αρχή
Να φοράω φτερά, να πετώ στα παλιά

Κι η ζωή να γελά , που μας βλέπει μακριά
Δυο σταγόνες βροχής, μαλωμένες θαρρείς