Από την πόλη των νεκρών,
είμαι εγώ, είμαι εδώ,
εδώ και τώρα,
απ’ την Αθήνα,
Φι Βήτα Σίγμα.

Είμαι σ’ αυτό από τόσο δα,
ξέρω τι κάνω φίλε.

Είμαι χαμένος στην Αθήνα όπως την πρώτη φορά,
όσο δε με `νιωσαν ποτέ τους νιώθει πολύ μετά,
ένα εβδομήντα μ’ ένα φούτερ απ’ το δέκα και vans,
έφαγα στην κόκα τα λεφτά και τώρα πίνω από fans,
με τη στημένη λογική σου δε τα βρήκα ποτέ,
πιάνω ταχύτητα φωτός με κολλημένο μοτέρ, ναι
είμ’ ασθενής έχω μολύνει όλο το οικόπεδο,
το γράφω κι ανεβάζω πυρετό στο σαββατόβραδο.
Καθώς η πόλη με πεθαίνει εγώ θα αναστηθώ,
κόβω μεσ’ από τα στενά, μ’ αρχή σ’ αναζητώ,
δουλεύω εγώ την τύχη σου ενώ κοιμάσαι,
πριν να με κάψεις άπιστη ποιος ήμουν το θυμάσαι.

Πετώ με την αρμάδα,
πάνω απ’ την όξινη βροχή, μα καίμε την Ελλάδα,
φανταστικά μου φαίνονται όλα σαν να ζω για πάντα,
μα δε θα ζω για πάντα,
εδώ και τώρα οπότε ακόμα ένα χειμώνα κράτα.
Πετώ με την αρμάδα,
πάνω απ’ την όξινη βροχή, μα καίμε την Ελλάδα,
φανταστικά μου φαίνονται όλα σαν να ζω για πάντα,
μα δε θα ζω για πάντα,
εδώ και τώρα οπότε ακόμα ένα χειμώνα κράτα.

Verse 2: Rio
Για ποιο δρόμο μιλάς,
από το σπίτι σου τα ζεις όλα
οπότε πώς έχει γνώμη για μας;
Το νέο μου στιλ είναι μόνο μάχη,
κατρακυλάω και πέφτουνε μονομάχοι.
Βρήκα την άκρη μου ένα βράδυ με πανσέληνο,
μόνος στο σκοτάδι μου, πάλεψα με την έρημο,
γύρισα αέρινος, με βλέμμα πέτρινο,
γύρισα στραβά και σου `καψα τον εγκέφαλο,
απ’ την κόλαση είχα δρόμο για να διαβώ,
έκανα τόσο δρόμο μόνο για να σε βρω,
και στη φωτιά να καώ για να μ’ αντικρίσω,
τον άλλο μου εαυτό δεν παίζει να φέρω πίσω,
γύρω μου χρώματα κι εγώ ανατέλλω,
είμαι χαμένος κι ο δρόμος δεν έχει τέλος,
είμαι χαμένος κι ο δρόμος δεν έχει τέλος,
είναι το σπίτι μας, δεν έχει τέλος.

Πετώ με την αρμάδα,
πάνω απ’ την όξινη βροχή, μα καίμε την Ελλάδα,
φανταστικά μου φαίνονται όλα σαν να ζω για πάντα,
μα δε θα ζω για πάντα,
εδώ και τώρα οπότε ακόμα ένα χειμώνα κράτα.
Πετώ με την αρμάδα,
πάνω απ’ την όξινη βροχή, μα καίμε την Ελλάδα,
φανταστικά μου φαίνονται όλα σαν να ζω για πάντα,
μα δε θα ζω για πάντα,
εδώ και τώρα οπότε ακόμα ένα χειμώνα κράτα.
Πετώ με την αρμάδα,
πάνω απ’ την όξινη βροχή, μα καίμε την Ελλάδα,
φανταστικά μου φαίνονται όλα σαν να ζω για πάντα,
μα δε θα ζω για πάντα,
εδώ και τώρα οπότε ακόμα ένα χειμώνα κράτα.
Πετώ με την αρμάδα,
πάνω απ’ την όξινη βροχή, μα καίμε την Ελλάδα,
φανταστικά μου φαίνονται όλα σαν να ζω για πάντα,
μα δε θα ζω για πάντα,
εδώ και τώρα οπότε ακόμα ένα χειμώνα κράτα.