Το Φοβίες να `ναι μαζί ξανά,
είναι το μόνο που.. το Φοβίες

Το Φοβίες να `ναι μαζί ξανά,
είναι το μόνο που με νοιάζει, να
γυρνώ στην πόλη των mcs ως τα χαράματα, να
γουστάρω να κολλάω τα raps
τους κάνω να κολλάνε με μιας,
τους κάνω να κολλάνε με μας,
είναι το Φι Βήτα Σίγμα πάνω στο κόλλημα.

Αν δεν μπορείς δεν ανήκεις σε `μας, έχασες το νόημα,
σίγουρα όλοι κάποτε μένουμε μόνοι μας,
εγώ για `μας θα `μαι πάντα,
Πετράλωνα, lyrics και beats από την αλάνα,
μάνα έφυγες νωρίς όμως εγώ σε νιώθω δίπλα μου σαν πάντα,
αναπολώ κ’ είμαι ζάντα,
είμαι παντού και πουθενά,
πουθενά και παντού όταν είμαι χάλια.
Φι Βήτα Σίγμα, βράδια,
έχω τη στάμπα,
θα άφηνα πίσω μου τα πάντα γι’ αυτό είναι καραστάνταρ,
θα άφηνα πίσω μου τα πάντα γι’ αυτό είναι καραστάνταρ.

Ναι, ναι,
είναι το μόνο που με νοιάζει, να
γυρίσω πίσω στα παλιά και τι δε θα `δινα,
μέχρι να πέσουνε τα δόντια μου στο πάτωμα,
γράφω στην πόλη το δίσκο για το ολοκαύτωμα.
Ναι, ναι,
κι όσο γυρνάμε καπνούς,
θυμάμαι αυτούς,
μα ποτέ μου εγώ δε γράφω γι’ αυτούς,
μεσ’ στην ομίχλη,
ο δρόμος μου τελειώνει μάλλον κάπου καταλήγει,
μια νύχτα που πονάς και εγκαταλείπεις.

Ναι, ναι,
είναι το μόνο που με νοιάζει, να
γυρίσω πίσω στα παλιά και τι δε θα `δινα,
μέχρι να πέσουνε τα δόντια μου στο πάτωμα,
γράφω στην πόλη το δίσκο για το ολοκαύτωμα.
Ναι, ναι,
κι όσο γυρνάμε καπνούς,
θυμάμαι αυτούς,
μα ποτέ μου εγώ δε γράφω γι’ αυτούς,
μεσ’ στην ομίχλη,
ο δρόμος μου τελειώνει μάλλον κάπου καταλήγει,
μια νύχτα που πονάς και εγκαταλείπεις.

Ναι, α, τα κατασκότεινά μου μάτια,
θες να χαθείς μέσα στα σκοτεινά μου μάτια,
να πέσεις τόσο βαθιά που να μην πατάς,
που το φως να μη φτάνει και να πονάς,
κι όταν τα αυτιά σου θα σπάσουν από την πίεση
θα δεις το φως να χάνεται στην απογείωση,
ζωή και θάνατος, ζωή σε `μας,
είσαι νεκρός στο βυθό μάλλον δεν πετάς.
Την πιο πουτάνα νύχτα μόλις πέρασα,
μου `πες πως έδυσε νωρίς μα εγώ ξημέρωσα,
ζωή και θάνατος, ζωή σε `μας,
είσαι νεκρός στο βυθό μάλλον δεν πετάς.
Ξέρω πως φταίω, όλοι φταίμε σ’ ένα κόσμο λάθος,
μα είσαστε όλοι πλαστικοί κι ανασαίνω μονάχος,
κι όταν τα πάντα σκοτεινιάζουν είμαι εκεί στο βάθος,
μπερδεύω λέξεις σαν παιδί κι ανεβαίνω πιο κάτω,
ναι, τα κατασκότεινά μου μάτια,
θες να χαθείς μέσα στα σκοτεινά μου μάτια,
ζωή και θάνατος, ζωή σε `μας,
είσαι νεκρός στο βυθό μάλλον δεν πετάς.

Ναι, ναι,
είναι το μόνο που με νοιάζει, να
γυρίσω πίσω στα παλιά και τι δε θα `δινα,
μέχρι να πέσουνε τα δόντια μου στο πάτωμα,
γράφω στην πόλη το δίσκο για το ολοκαύτωμα.
Ναι, ναι,
κι όσο γυρνάμε καπνούς,
θυμάμαι αυτούς,
μα ποτέ μου εγώ δε γράφω γι’ αυτούς,
μεσ’ στην ομίχλη,
ο δρόμος μου τελειώνει μάλλον κάπου καταλήγει,
μια νύχτα που πονάς και εγκαταλείπεις.

Ναι, ναι,
είναι το μόνο που με νοιάζει, να
γυρίσω πίσω στα παλιά και τι δε θα `δινα,
μέχρι να πέσουνε τα δόντια μου στο πάτωμα,
γράφω στην πόλη το δίσκο για το ολοκαύτωμα.
Ναι, ναι,
κι όσο γυρνάμε καπνούς,
θυμάμαι αυτούς,
μα ποτέ μου εγώ δε γράφω γι’ αυτούς,
μεσ’ στην ομίχλη,
ο δρόμος μου τελειώνει μάλλον κάπου καταλήγει,
μια νύχτα που πονάς και εγκαταλείπεις.

Ναι, ναι,
είναι το μόνο που με νοιάζει, να
γυρίσω πίσω στα παλιά και τι δε θα `δινα,
μέχρι να πέσουνε τα δόντια μου στο πάτωμα,
γράφω στην πόλη το δίσκο για το ολοκαύτωμα.
Ναι, ναι,
κι όσο γυρνάμε καπνούς,
θυμάμαι αυτούς,
μα ποτέ μου εγώ δε γράφω γι’ αυτούς,
μεσ’ στην ομίχλη,
ο δρόμος μου τελειώνει μάλλον κάπου καταλήγει,
μια νύχτα που πονάς και εγκαταλείπεις.

Ναι, ναι,
είναι το μόνο που με νοιάζει, να
γυρίσω πίσω στα παλιά και τι δε θα `δινα,
μέχρι να πέσουνε τα δόντια μου στο πάτωμα,
γράφω στην πόλη το δίσκο για το ολοκαύτωμα.
Ναι, ναι,
κι όσο γυρνάμε καπνούς,
θυμάμαι αυτούς,
μα ποτέ μου εγώ δε γράφω γι’ αυτούς,
μεσ’ στην ομίχλη,
ο δρόμος μου τελειώνει μάλλον κάπου καταλήγει,
μια νύχτα που πονάς και εγκαταλείπεις.